Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2014

Ο Διονύσιος Σολωμός και η Νεοελληνική λογοτεχνία

     « Ο Σολωμός, ο Κάλβος και ο Παλαμάς, αντιμετωπίζονται σήμερα στην Ελλάδα ως οι ποιητές που περισσότερο από κάθε άλλον στην εποχή τους αναμετρήθηκαν με τις ιδέες, τις λογοτεχνικές τεχνικές και τα οράματα του ρομαντισμού όπως αυτός εκδηλώθηκε και σε άλλα μέρη της Ευρώπης. Ούτε μιμήθηκαν, ούτε απέρριψαν αυτό που βρήκαν: απλώς το μετέτρεψαν […] Η στάση αυτών των Ελλήνων συγγραφέων απέναντι στην προγενέστερή τους ευρωπαϊκή λογοτεχνική παραγωγή συνίσταται στην ανάγνωση και σταχυολόγησή της και στη σύνθεση, στη συνέχεια, του προσωπικού τους έργου. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας θα πρότεινα να ονομαστεί  ‘Ελληνικός Ρομαντισμός’, γιατί κατά τη γνώμη μου, ο όρος δηλώνει κάτι διαφορετικό από την συμβατική ετικέτα που δόθηκε στην ελάσσονα ποίηση των μέσων του 19 ου αιώνα από τις ιστορίες της λογοτεχνίας. Ο ελληνικός ρομαντισμός, υπό αυτήν την έννοια, αναφέρεται στην ιδιαίτερη ερμηνεία και την ιδιαίτερη προσαρμογή των ευρωπαϊκών αισθητικών και πολιτιστικών αντιλήψεων στο συγκεκριμέ

Ξενοφῶντος Ἑλληνικά

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ , ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΕΣ  ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΘΕΜΑΤΩΝ Ξενοφῶντος Ἑλληνικά, 2, 1, 16-19 Α. ΚΕΙΜΕΝΟ:  Οἱ δ΄ Ἀθηναῖοι ἐκ τῆς Σάμου ὁρμώμενοι τὴν βασιλέως κακῶς ἐποίουν͵ καὶ ἐπὶ τὴν Χίον καὶ τὴν ῎Εφεσον ἐπέπλεον͵ καὶ παρεσκευάζοντο πρὸς ναυμαχίαν͵ καὶ στρατηγοὺς πρὸς τοῖς ὑπάρχουσι προσείλοντο Μένανδρον͵ Τυδέα͵ Κηφισόδοτον. Λύσανδρος δ΄ ἐκ τῆς Ῥόδου παρὰ τὴν Ἰωνίαν ἐκπλεῖ πρὸς τὸν Ἑλλήσποντον πρός τε τῶν πλοίων τὸν ἔκπλουν καὶ ἐπὶ τὰς ἀφεστηκυίας αὐτῶν πόλεις. Ἀνήγοντο δὲ καὶ οἱ Ἀθηναῖοι ἐκ τῆς Χίου πελάγιοι· ἡ γὰρ Ἀσία πολεμία αὐτοῖς ἦν. Λύσανδρος δ΄ ἐξ Ἀβύδου παρέπλει εἰς Λάμψακον σύμμαχον οὖσαν Ἀθηναίων· καὶ οἱ Ἀβυδηνοὶ καὶ οἱ ἄλλοι παρῆσαν πεζῇ· ἡγεῖτο δὲ Θώραξ Λακεδαιμόνιος. Προσβαλόντες δὲ τῇ πόλει αἱροῦσι κατὰ κράτος͵ καὶ διήρπασαν οἱ στρατιῶται οὖσαν πλουσίαν καὶ οἴνου καὶ σίτου καὶ τῶν ἄλλων ἐπιτηδείων πλήρη· τὰ δὲ ἐλεύθερα σώματα πάντα ἀφῆκε Λύσανδρος. Β. ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ 1. αναγωγή, διασκευή, παρουσία, βλήμα, αρπακτικός: Να συνδέσετε τις παραπάνω λέ
ΤΟ ΜΗΧΑΝΟΓΡΑΦΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ 2014 f http://www.minedu.gov.gr/publications/docs2014/140521_md_gel_epalb.pdf

Στο τέλος των Πανελλαδικών, μία μικρή υπόμνηση από τον ποιητή προς όλους εμάς...

Εικόνα
Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται στον κόσμο μέσα από σας, αλλά δεν προέρχονται από εσάς, Και παρότι είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως τις σκέψεις σας, Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις. Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, όχι όμως την ψυχή τους, Γιατί η ψυχή τους ζει στο σπίτι του Αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να το επισκεφτείτε ούτε καν στα όνειρά σας. Μπορείτε να πασχίσετε να τους μοιάσετε, μην προσπαθείτε όμως να τα κάνετε να σας μοιάσουν. Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει πίσω, ούτε μένει στο χτες. Είστε τα τόξα απ’ τα οποία τινάζονται σαν ζωντανές σαΐτες τα παιδιά σας. Ο Τοξότης βλέπει το στόχο στη γραμμή του Απείρου και σας λυγίζει με την δύναμη Του ώστε οι σαΐτες Του να φύγουν γοργά και να φτάσουν μακριά. Δεχθείτε το λύγισμα σας στα χέρια Του με χαρά. Γιατί Αυτός, όπως αγαπά τη σαΐτα που εκτοξεύεται, Αγαπά και το τόξο που
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΚΕΙΜΕΝΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ 2014 Οι απαντήσεις είναι ενδεικτικές Α1. Η θεατρικότητα του έργου είναι έκδηλη. Σ’ αυτό συμβάλλουν ιδιαίτερα τα εκτεταμένα διαλογικά μέρη, τα πολλά πρόσωπα, ακόμη και σε δευτερεύοντες ρόλους και οι πολλές εναλλαγές σκηνών. Επιπλέον βλέπουμε και σκηνές που έχουν έντονη δράση. Όλα αυτά συνδυάζονται με τις υποβλητικές περιγραφές , την πλοκή, την κλιμακούμενη δραματική ένταση αλλά και τις υπάρχουσες δομικές ενότητες με την σχετική αυτοτέλεια. Χαρακτηριστικά παραδείγματα θεατρικότητας αποτελούν: α) «Ήδη αυτή η υιοθέτησις εγένετο πανηγυρική. Η μήτηρ μου εφόρεσε διά πρώτην φοράν τα γιορτερά της και μας ωδήγησεν εις την εκκλησίαν… επί τινας στιγμάς εις τους παρισταμένους.». Στο συγκεκριμένο απόσπασμα υπάρχει εναλλαγή σκηνών, συστατικό στοιχείο της θεατρικότητας, καθώς κατά τη διάρκεια της υιοθεσίας η οικογένεια της Δεσποινιώς μεταβαίνει από το σπίτι στην εκκλησία και κατόπιν μαζί με το υιοθετημένο κορίτσι πίσω στο σπίτι, όπου λ
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ  ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ 2014 (ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ) A1. Επομένως, ούτε εκ φύσεως αλλά ούτε και αντίθετα προς τη φύση μας υπάρχουν μέσα μας οι αρετές, αλλά έχουμε από τη φύση την ιδιότητα να τις δεχτούμε και να τελειοποιούμαστε με τον εθισμό. Ακόμα, όσες ιδιότητες έχουμε από τη φύση, πρώτα αποκτούμε τις δυνατότητες αυτών και ύστερα προχωρούμε στις αντίστοιχες ενέργειες (πράγμα που φαίνεται στις αισθήσεις μας˙ γιατί δεν αποκτήσαμε τις αισθήσεις (της όρασης και της ακοής) έχοντας δει πολλές φορές ή έχοντας ακούσει πολλές φορές, αλλά αντίθετα τις χρησιμοποιήσαμε έχοντάς τες και δεν τις αποκτήσαμε έχοντας κάνει και ξανακάνει χρήσή τους)˙ τις (ηθικές) αρετές όμως αποκτούμε, αφού πρώτα τις εφαρμόσουμε στην πράξη, όπως ακριβώς συμβαίνει και στις άλλες τέχνες˙ γιατί όσα πρέπει να κάνουμε αφού τα μάθουμε, αυτά τα μαθαίνουμε κάνοντάς τα˙ για παράδειγμα, οικοδόμοι γίνονται με το να κτίζουν σπίτια και κιθαριστές με
  ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ στα θέματα ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ  ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ (ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ) Α1. Ο συγγραφέας πραγματεύεται το φαινόμενο του ανθρωπισμού στη σύγχρονη εποχή. Αρχικά προσδιορίζει την έννοια της ανθρωπιάς ως συμμετοχής στα προβλήματα των συνανθρώπων. Έπειτα, τη συγκρίνει με την παλαιότερη έννοια του «ανθρωπιστή» ως ατόμου που ανιδιοτελώς προσφέρει τις υπηρεσίες του σε όλους αδιακρίτως τους ανθρώπους. Υποστηρίζει ότι η συχνή ανάγκη για φαινόμενα ανθρωπιάς στη σύγχρονη εποχή αποδεικνύει την ψυχική ταλαιπωρία του ανθρώπου και την ανάγκη για την εξεύρεση λύσεων. Διευκρινίζει, όμως, ότι η ανθρωπιά έχει αποκτήσει πια διαφορετική σημασία για τον καθένα λόγω της ανεξέλεγκτης χρήσης της. Η ανθρώπινη απληστία επιβεβαιώνει της αλλοίωση της ανθρωπιάς. Καταλήγει ότι η ανθρωπιά πρέπει να αποδεικνύεται και να επιβεβαιώνεται διαρκώς με πράξεις που διαφοροποιούν τους σπουδαίους ανθρώπους από τους πραγματικά «ανθρωπιστές». Β1. [Η ανθρώπινη λαιμαργία, η δίψα της